یا صاحب الزمان ادرکنی

​دوای درد ما تنها ظهور است

ظهوری کاندر ان فیض حضور است

هر ان کس کو بود غافل ز یادش

دو چشم باطنش حقّا که کور است

نگر دنیا که بی تاب ست و خسته 

و شیعه بهر او در حال شور است

ندارند بیشتر از این طاقت ظلم

به تعجیل فرج در شرّ و شور است

هر ان که داده دل در دست مولا

سرانجامش همیشه غرق نور است

خوش ان کس که نگشته تابع نفس

جدا گشته ز هر چه زرّ و زور است

و نادم بین خجل گشته ز هرجرم

امیدش بر خداوند غفور است